Gazze’deki çocuklar, açlık nedeniyle güçsüz düşmüş halde kameraya tepkisiz kalıyorlar. Etraflarına zor da olsa bakmaya çalışıyorlar.
Ölülerin, ölümle yüz yüze olanların ve ölüm bekleyenlerin arasında yaşayan çocuklar için neyin şaşırtıcı olabileceği sorusu akla geliyor. Açlık, bu topraklarda herkesi harap eden bir gerçeklik haline gelmiş durumda.
Küçük gıda porsiyonları için sırada bekleyen çocuklar, bazen hiç gıda bulamıyorlar.
BBC için çekim yapan yerel kameraman, bu çocukların açlık mücadelesine tanıklık ediyor. Güvenlik nedeniyle ismini vermediğimiz bu kameraman, onların bedenlerinin parçalanmasına ve beyaz kefenlere sarılmış haldeki ölümlere tanık olmaya devam ediyor.
19 ay süren savaş süresince, kameraman hastane bahçelerinde hayatta kalanların acı dolu çığlıklarını duyuyor. Fiziksel mesafeyi koruması saygı değeri taşırken, bu manzaralar aklından çıkmıyor.
Son aylarda Han Yunus’taki bir hastanede açlıkla mücadele eden beş aylık Sivar Aşur adlı kızı yeniden bulmak için yollara düşmüş. Sivar, yalnızca 2 kilogram ağırlığında. Beş aylık bir bebeğin normalde yaklaşık 6 kilogram olması bekleniyor.
Sivar, birkaç gün önce hastaneden taburcu edilerek evine dönmüş. Kameraman, yerle bir olmuş evlerin ve çadırların arasında Sivar’ı bulmak için çaba harcıyor.
Bir süre önce ona “Nasılsın?” diye sorduğumda, “İyi değilim” yanıtını aldı. Kameraman, İsrail ordusunun Han Yunus’un büyük kısmı için tahliye emri verdiğini, “Ne yapacağımızı bilmiyoruz, gidecek bir yer yok” şeklinde ifade etti.
Aramaları sonucunda tek odalı bir kulübede Sivar’ı, annesi Necva’yı ve nenesi Reem’i bulmayı başardı. Sivar, sessizce etrafa bakıyor. Ciddi bir alerjisi olduğu için normal bebek mamasını tüketemiyor. İsrail’in yardımları engellemesi nedeniyle, ihtiyaç duyduğu mamaya ulaşamıyorlar.
23 yaşındaki anne Necva, hastanedeyken bebeğinin durumunun stabil olduğunu ve doktorların onları taburcu ettiğini aktarıyor. Yanlarına yalnızca bir şişe mama alabilmişler.
Ancak şimdi evde Sivar’ın yeniden kilo kaybetmeye başladığını belirtiyor: “Doktorlar Sivar’ın durumunun iyiye gittiğini söyledi ama bence hala çok zayıf ve iyileşmedi. Ona bir tane mama verdiler, o da bitmek üzere.”
Sivar’ın yüzünde sinekler uçuşuyor. Necva, “Durum çok kötü” diyerek ekliyor: “Sinekler geliyor, onu tülbentle örtüyorum ki hiçbir şey temas etmesin.”
Sivar, geçen Kasım ayında doğduğundan beri savaşın yankılarıyla büyüyor. Bombalar, roketler ve patlama sesleri her an etrafında yankılanıyor. İsrail drone’larının sesi, sürekli kulaklarında çınlıyor.
Necva, “O bunları anlıyor. Tankların seslerini, uçakları, roketleri… Sivar bunları duyduğunda ağlamaya başlıyor, uyuyorsa uyanıyor” diyor.
Gazze‘deki doktorlar, birçok genç annenin bebeklerini emziremediğini bildiriyor. Bunun nedeni, kendilerinin de yetersiz besleniyor olmaları. Buradaki en büyük sıkıntı, yiyecek ve temiz suya erişim sağlamak.
Sivar doğmadan önce annesi Necva da yetersiz beslenme sorunuyla karşı karşıya kalmış. Hala kendilerine gıda bulmakta zorluk çekiyorlar. Her saat, her dakika bu mücadele sürüyor: “Sınırlar kapalı olduğu için ve fiyatlar nedeniyle süt ya da bebek bezi alamıyoruz.”
22 Mayıs’ta İsrail ordusu, ” Gazze‘de gıda kıtlığı yok” iddiasında bulundu ve son günlerde bebek maması ile un gibi temel gıdaların Gazze’ye sokulduğunu ileri sürdü. Ancak uluslararası yardım kuruluşları ve bölgedeki uzmanlar bu iddiaları yalanlıyor.
Birleşmiş Milletler (BM) ve birçok yabancı hükümetin temsilcileri, Gazze’de açlık yaşandığını defalarca vurguladı. ABD Başkanı Donald Trump bile Gazze’dekilerin “açlık içinde” olduğunu dile getirmiştir.
BM Genel Sekreteri Antonio Guterres, İsrail’in Gazze’ye girmesine izin verdiği yardımların “bir avuç” olduğunu belirterek tepkisini ortaya koydu. Filistinliler ise “bu zalim savaşın belki de en zalim safhasından geçtiklerini” ifade ettiler.
BM’ye göre Gazze’nin yüzde 80’lik kısmı, İsrail askerlerinin kontrolüne geçmek üzere hedef alınmakta ve tahliye emirleri yayınlanmaktadır.
Tüm bu tepkiler, yalanlamalar ve kınamalar, Gazze’de yaşanan trajedilere eşlik etmeye devam ediyor. Necva ve kızı Sivar gibi Gazze’deki 2,1 milyon kişinin yaşadıkları ise değişmeyen bir gerçeklik olarak kalıyor.
Necva, “Geçmişi ve geleceği düşünmüyoruz” diyerek ifade ediyor. Hayatta kalmak, tek gerçekleri haline gelmiş durumda…
